تفکر یا مراقبت: کدام یک انسان را تعریف می‌کند؟

در سال 1635، Descartes آن کلمات معروف را بیان کرد “من فکر می‌کنم، بنابراین من هستم”. با وجود تمام پیشرفت‌های شگفت‌انگیزی که در علم، قانون و فناوری از آن لذت می‌بریم، در این گفته یک نوع خودخواهی نهفته بود، بنابراین، تفکر بالاترین مرتبه دستاورد انسان است. گفته او جنبه مهمی از آنچه به معنای انسان بودن است را از دست می‌دهد. ممکن است به این شکل بهتر خوانده شود: “من فکر می‌کنم؛ بنابراین، من هستم ….. من مراقبت می‌کنم؛ بنابراین، ما هستیم.” در حالی که هوش مصنوعی می‌تواند گاهی در سطحی فراتر از ظرفیت انسان فکر کند، در حال حاضر قادر به مراقبت نیست.

مراقبت: عنصری کلیدی در طراحی ساختمان‌های متاورس

مراقبت ممکن است به عنوان درگیر شدن عاطفی با یک موضوع/وضعیت، با نگرانی و مشارکت عمیق در نتیجه دیده شود. در اینجا نتیجه برای شما مهم است، “شما در بازی پوست دارید”، جایی که نتیجه بد می‌تواند مستقیماً باعث درد و ضرر شما شود. مراقبت یک جنبه بسیار مهم در ایجاد ساختمان‌هایی است که با عموم مردم طنین‌انداز می‌شوند. اما این حس مراقبت باید فراتر از درک ساختمان‌ها به نحوه عملکرد آنها در جامعه و محیط زیست برود. شهرها و ساختمان‌هایی که احساس مراقبت را مرتبط می‌کنند، به نوبه خود حس قوی‌تری از “ما” و پیوندهای عمیق‌تر جامعه را تولید خواهند کرد.

از تقابل به همکاری: هوش مصنوعی و هوش انسانی

در اینجا فرصتی وجود دارد تا نحوه نگاه ما به معرفی هوش مصنوعی در جهان را تغییر دهیم. به نظر می‌رسد که ما، در این لحظه فعلی، به این موضوع به عنوان یک پویایی دوتایی نگاه می‌کنیم که هوش مصنوعی (AI) را در مقابل هوش انسانی (HI) قرار می‌دهد، اما دوباره، همانند Descartes، این تصویر کاملی نیست. آیا ما قربانی دیدن این موضوع به عنوان یک پارادوکس دوتایی هستیم، نه یک فرصت هر دو / و؟ من فکر می‌کنم در آینده دیدن آنچه ممکن است با پذیرش مفهوم هوش مصنوعی با هوش انسانی و احساس (E) یا AI با HI+E به دست آوریم، روشنگر خواهد بود.

تجربه انسانی و طراحی متاورس

احساسات انسانی چیزی است که ما را قادر می‌سازد تا ویژگی‌های یک فضا را احساس کنیم و عاشق مکان‌هایی شویم که با ما طنین‌انداز می‌شوند. تجربه دست اول یک جنبه حیاتی از یک فرآیند طراحی مبتنی بر احساس است، این همان چیزی نیست که آن را دیجیتالی کنید، به عنوان مثال، دانستن از دست اول اینکه یک اتاق ممکن است با مجموعه ویژگی‌های منحصر به فرد به دلیل آب و هوا، زمینه، مواد استفاده شده یا عملکرد آن احساس شود، همه برای یک مفهوم طراحی کامل ضروری هستند. بنابراین تفاوت قابل توجهی بین معماری‌ای که از تجربه ساختن متولد می‌شود و معماری‌ای که در یک صفحه شکل می‌گیرد وجود دارد.

نقش انسان در قضاوت و انتخاب در طراحی با هوش مصنوعی

هوش مصنوعی در تقریب پاسخ‌های از پیش موجود به درخواست‌های زبان به روشی رسمی یا تصویری خوب است، اما در اجرای حرکات غیررسمی که از طریق فرآیند طراحی حاصل می‌شوند و نحوه، به عنوان مثال، محدودیت‌های غیرمنتظره سایت، ویژگی‌های شگفت‌انگیز یک ماده یا الزامات عاطفی و فرهنگی که می‌توانند یک لایه روایی به یک پروژه اضافه کنند که عمیقاً یک ساختمان را زنده می‌کند، ناکافی است.

در اصل، هوش مصنوعی فاقد آن ویژگی‌های احشایی است و فقط به اندازه اپراتور خود که یک نتیجه را بر اساس یک کاتالوگ از پیش تعیین شده اطلاعات هدایت می‌کند خوب است. در حالی که هوش مصنوعی می‌تواند شریک قدرتمندی در بهبود فرآیند طراحی و نتیجه آن باشد، انسان‌ها به طور منحصر به فرد قادر به قضاوت و هدایت این فرآیند برای ایجاد ساختمان‌های طنین‌انداز عاطفی هستند.

نقش انسان در قضاوت و انتخاب: هوش مصنوعی و فرایند طراحی

توانایی یک طراح انسان برای قضاوت در مورد کیفیت در یک فرآیند طراحی سنتی بسیار مهم است. هوش مصنوعی نمی‌تواند کیفیت یک نتیجه را قضاوت کند. نمی‌تواند به شما بگوید که در تاریخ معماری کجا قرار دارد، یا اینکه تناسب‌ها هماهنگ هستند (فقط اگر از مجموعه قوانینی پیروی کنند)، نمی‌تواند به شما بگوید که خوب است، یا مهم‌تر اینکه دوست‌داشتنی است.

هوش مصنوعی می‌تواند محبوبیت احتمالی یک ساختمان را بر اساس محبوبیت ساختمان‌های مشابه تعیین کند، اما نه یک تلاش طراحی جدید خاص. همچنین مهم است که در نظر بگیرید محبوبیت تنها یک عامل طراحی است و تنها تعیین‌کننده بهترین مسیر طراحی نیست.

یکی دیگر از جنبه‌های ضروری فرآیند طراحی سنتی انسان، انتخاب و جهت‌دهی طراحی است. جهت‌دهی طراحی شامل انتخاب بهترین ایده‌ها و عبارات رسمی از مجموعه گزینه‌ها است. همچنین می‌توان آن را به عنوان داشتن “سلیقه خوب” نیز نام برد. در سال‌های اخیر، انتخاب، که یک حرفه قدیمی در هنرهای زیبا است، در طراحی معماری اعمال شده است. یک تعریف سطح بالا از قرن نوزدهم هنوز امروز نیز صدق می‌کند: “مهارت و تحصیلات برای صحبت با اقتدار.” در حال حاضر، هوش مصنوعی نمی‌تواند انتخاب کند یا جهت‌دهی طراحی ارائه دهد.

هوش مصنوعی در انجام موارد زیر بسیار خوب عمل می‌کند:

• یک ابزار همکاری
• یک تولیدکننده مطالعات پیشین
• یک تولیدکننده تغییرات متعدد در یک ایده
• یک جرقه‌زن ایده
• یک مصور مفاهیم و شکل

این یک مداد جدید ظریف است که باید به عنوان یک عضو خوش‌آمدگویی در یک تیم چندوجهی استفاده و تطبیق داده شود. در یک فرآیند طراحی کلاسیک، ما اشکال متعددی را می‌سازیم. هر ایده رسمی به یک راه‌حل نهایی کمک می‌کند، در یک فرآیند نامنظم پیمایش تعادل عوامل و فرصت‌های رسمی. این که چه کسی آن طراحی را تولید می‌کند، یک انسان یا یک برنامه هوش مصنوعی، این سوال را مطرح می‌کند: “آیا مهم است؟”. در نهایت، این نحوه انتخاب ما از آن ایده‌ها به یک ساختمان جامع است که مهم است، اینکه ایده‌ها از کجا آمده‌اند اهمیت کمتری نسبت به ساخت بهترین پاسخ رسمی به یک مجموعه شرایط طراحی دارد.

چشم‌انداز: نیرویی منحصر به انسان در طراحی

چشم‌انداز توانایی دیدن و تصور کردن این است که چگونه ایده‌های طراحی ناشناخته می‌توانند وضعیت انسان را فراتر از موارد واضح و قابل پیش‌بینی بهبود بخشند. در بهترین حالت، معماران چشم‌انداز دارند، ما ریسک‌های طراحی را می‌پذیریم، می‌دانیم چه زمانی فشار دهیم و چه زمانی تسلیم شویم، می‌توانیم گزینه‌ها را اولویت‌بندی کنیم و قضاوت‌های ارزشی حیاتی را انجام دهیم که بسیار ظریف و خاص برای مجموعه‌ای از شرایط است که هوش مصنوعی در این زمینه واقعاً چالش برانگیز است. تشخیص به این روش یک ویژگی منحصر به فرد انسانی است. این چیزی است که منجر به ماندگارترین ساختمان‌های ما می‌شود که کارهای معمولی را به روش‌های غیرمعمول و غیرمنتظره انجام می‌دهند و یک چشم‌انداز منحصر به فرد را بیان می‌کنند که یک مشارکت اصلی در معماری ایجاد می‌کند. این اصالت است که ناشی از تمایل انسان‌ها برای پیشرفت است که قدرت HI+E (هوش انسانی + احساس) را از هوش مصنوعی بیشتر متمایز می‌کند. شاید یکی از جنبه‌های احساسی‌ترین چشم‌انداز زمانی رخ می‌دهد که ما در مورد نحوه ساخت میراث یک طراح انسان در طول زمان تأمل کنیم، جمع‌آوری مجموعه‌ای از ترجیحات، برخی عمیقاً شخصی، برخی بسیار حرفه‌ای، اما اغلب کاملاً در هم تنیده شده در نحوه بیان آنها از طریق هدف طراحی معمار.

بازگشت به انسانیت: نقش هوش مصنوعی در طراحی ساختمان‌ها

این تفاوت بین معماری‌ای که از یک ساختمان متولد می‌شود و معماری‌ای که در یک صفحه شکل می‌گیرد، در قلب گفتگوها درباره آنچه یک مکان دوست‌داشتنی را می‌سازد قرار دارد. مکانی که مردم و جوامع را زمینه‌سازی می‌کند و آنها را دعوت می‌کند تا مالکیت آن را به دست بگیرند. در بهترین لحظات خود، طراح انسان پر از عجیب و غریب‌های عجیب و غریب است که به سمت شعر سقوط می‌کنند و نشان می‌دهند که اکثر چیزها در زندگی بخشی از یک سری پارادوکس‌های به هم پیوسته هستند که از الگوریتم‌های دقیق تنظیم شده فرار می‌کنند.

اگر هدف جمعی ما ایجاد ساختمان‌ها و شهرهایی انسانی‌تر و طنین‌اندازتر است، باید عمیقاً بررسی کنیم که معنای انسان بودن چیست، چگونه می‌توانیم از قضاوت و چشم‌انداز خود برای ساخت محیط‌هایی استفاده کنیم که مردم عاشق آنها شوند. در 60 سال گذشته، ما از طراحی ساختمان‌های دوست‌داشتنی فاصله گرفته‌ایم. ما باید به آنچه ما را انسان می‌کند دوباره متصل شویم. هوش مصنوعی می‌تواند جرقه‌ای باشد که به ما کمک کند به دنیایی انسانی‌تر و مراقب‌تر بازگردیم.